Onder de oude eik werden de verhalen verteld
Op warme dagen zit haar vader onder de oude boom in zijn tuin. Op die dagen komt de hele familie nog altijd samen.
Zij wil ook zo’n plek in haar eigen tuin, een Genius loci.
Een genius loci betekent letterlijk vertaald, de geest van de plek. Het wordt ook wel een heilige plek genoemd. Het zijn die plekken in de ruimte waar je meteen naar toe trekt, meestal onbewust.
De tuin bestond uit een terras, een schapenweitje met een kort gemaaide zone er doorheen. Op een drone foto zag die zone eruit als een lijn die vanuit het huis door het weitje naar het water werd getrokken. Onbewust was de genius loci al gemarkeerd.
In het hart van die lijn plantten we een eik en daaromheen werden cortén stalen ringen aangebracht en gevuld met struisriet. Om de centrale ruimte, de genius loci, werden knotwilgen in ringen geplant. De knotwilgen verschillen in hoogte maar kregen allemaal een boomspiegel van smele. Net als het struisriet een inheems grassoort.
De smele bloeit in ‘wolken’ en lijkt op mooie dagen de lucht te spiegelen..
Ook in de winter is de tuin een plaatje om naar te kijken.
