Trankiel doopten ze het huiskamercafé, dat in het Gronings rustig betekent. Het woord is in alle talen terug te vinden. Ontspanning is wat ze willen uitstralen, ze willen bieden en willen ervaren. Zij, Mirjam, heeft haar werk als controller van een grote zorginstelling achter zich gelaten en serveert nu de hapjes en de drankjes die hij, Peter, zoveel mogelijk zelf maakt dan wel door een lokale leverancier laat bezorgen.
Van een modern huis dicht bij het Amsterdamse Westerpark naar wonen in een monumentaal huiskamercafé in Westerwijtwerd dat dateert uit 1860 en nog authentiek is. Een groter contrast is niet denkbaar. Toch weten ze nu al, dat ze nooit meer terug willen naar Amsterdam. Ze verheugen zich erop nieuwe mensen te leren kennen en hopen dat steeds meer mensen Trankiel zullen ontdekken als plek om te ontspannen en elkaar te ontmoeten, aan tafel.
Als ik haar voor het eerst weer zie in Westerwijtwerd blijkt ze niet meer te voldoen aan het beeld van de blonde pittige ietwat ruige vrouw dat ik van haar heb.
Ik ken Mirjam van Vlieland waar wij de vakanties met onze dochters doorbrachten. Zij met één dochter en ik met drie. Mannen hadden we in het begin ook nog maar we kwamen al snel zonder, naar het eiland. Jarenlang brachten we veel tijd door in een joekel van een De Waard tent op camping Stortemelk, één duin rij dik gescheiden van het strand. Onze dochters zijn er groot geworden. Sinds ze zijn uitgevlogen heb ik mijn vaste plek op Vlieland opgegeven en Mirjam niet meer gezien.
De mare waaraan het huiskamercafé ligt, het bruggetje waar je naar kijkt vanaf de versleten Chesterfield en de molen op de achtergrond in de tuin, geven het gevoel dat de tijd stil heeft gestaan. Ik denk aan het leven dat zo snel voor bij trekt en zijn eigen grillige loop leeft. Van een leven in een de Waard tent op Vlie naar een ‘de waard’ zijn van een huiskamercafé.
